۱۳۸۴/۰۹/۰۲ | ۲۰:۴۴
از پنجره ی ِ باز
نوری بنفش
بوسه فام ِ ماه و ناهید است
و تار ها و گیتار ها
بر ناخن ِ بام ِ خانه ها
ناز تن می بازند!
که خونشان آهنگ ِ شراب!
بلندای ِ سقف
آ سمان ِ خاطره هاست
که ترانه های ِ خاک
فواره ی ِ لبان ِکپه ابری براق!
که رعنا و مست
ملیله ی ِ پیراهن ِ سیاه ِ من
می درخشد!
ٱ
خاک ِ خاطره را رفیقانم!
رفیقان
هر گاه می بارید
ترس ِ سراسر
سوراخ سوراخ ِ سرخ است!
به مسلخ ِ کبکی بر برف ِ دامنه!
که شما با بوی ِ بنفشتان
بر گرده ی ِ کوه
نگر گاه ِ سومید
که آن دو
در وازه های ِ خیر و شر
و شاهراه ِ شهر ِ تهی
به خنده ی ِ تلخی
خراب...
خویشاوندان ِ مرگید
که نمی میرید!
کودکانتان برگ!
سبز و سرخ
جوانه و جنگل
ٱ
جاودانه گی ِ خاطره تان
آسمان ِ بنفش!
بر تنم ترانه ای ابدی
خراشیده شور
و چشمه های ِ شراب
مدام می جوشد بر سینه ی ِ سراب
که شما...!
هستهای شوند
همیشه اید!
علیرضا زند مقدم
29/3/83
ملایر
نوری بنفش
بوسه فام ِ ماه و ناهید است
و تار ها و گیتار ها
بر ناخن ِ بام ِ خانه ها
ناز تن می بازند!
که خونشان آهنگ ِ شراب!
بلندای ِ سقف
آ سمان ِ خاطره هاست
که ترانه های ِ خاک
فواره ی ِ لبان ِکپه ابری براق!
که رعنا و مست
ملیله ی ِ پیراهن ِ سیاه ِ من
می درخشد!
ٱ
خاک ِ خاطره را رفیقانم!
رفیقان
هر گاه می بارید
ترس ِ سراسر
سوراخ سوراخ ِ سرخ است!
به مسلخ ِ کبکی بر برف ِ دامنه!
که شما با بوی ِ بنفشتان
بر گرده ی ِ کوه
نگر گاه ِ سومید
که آن دو
در وازه های ِ خیر و شر
و شاهراه ِ شهر ِ تهی
به خنده ی ِ تلخی
خراب...
خویشاوندان ِ مرگید
که نمی میرید!
کودکانتان برگ!
سبز و سرخ
جوانه و جنگل
ٱ
جاودانه گی ِ خاطره تان
آسمان ِ بنفش!
بر تنم ترانه ای ابدی
خراشیده شور
و چشمه های ِ شراب
مدام می جوشد بر سینه ی ِ سراب
که شما...!
هستهای شوند
همیشه اید!
علیرضا زند مقدم
29/3/83
ملایر
ارسال یک نظر
<< صفحه‌ی اصلی