۱۳۸۴/۱۲/۱۸ | ۱۲:۱۳
به نام خداي علي
در زندگي درد هايي است كه مثل خوره روح انسان را مي خورد و مي تراشد .....راست تر از اين حرف نمي توانستي گفت صادق!
چند وقتي حسي داشتم و حسي در حال شكل گيري بود كه مرا از واقعيات تلخ زندگي و درسهايي كه در گاه قبل آكوخته بودم غافل كرده بود و بار داشتم به همان راه مي رفتم كه نبايد ....اصولا تعلق و وابستگي و تمركز بي حد به يك موضوع زندگي هر انساني را به هم مي ريزد و از واقعيات دور مي كند و به توهم مي كشد ....
حال اينكه يك انسان چرا بايد حتما دلمشغولكي داشته باشد و تمركزي بايست از علماي روانشناسي پرسيد.....
فرهاديان خسرو ترين شيرين چو رفته است
سنگ بناي عشق را محكم گذاريد
اي قدسيان شادي شما را زيبد اما
غم را براي ما بني آدم گذاريد

يا حق
 
Bottom